De prijs Fred Jocqué werd dit jaar uitgereikt aan SARA SPAEPEN (atelier fotografie) met haar werk 'Bushman'.
Beeldend kunstenaar John Van Oers selecteerde het werk voor de prijs en schreef ons het volgende:
Allerbeste mensen,
Nadat ik ‘ja’ gezegd had op de vraag om in de academie van Mol een ‘laureaat’ uit te komen kiezen dacht ik: ‘Oh néé, wat heb ik me nu weer op de hals gehaald!’
Ik bedoel hiermee dat het me quasi onmogelijk leek om tussen al dat oprecht artistiek geweld één winnaar te kiezen. Uiteindelijk is de grootste winnaar hij of zij die het meeste plezier en passie beleeft bij het maken van kunst!
Maar het is gelukt!
Mijn eerste complimenten gaan uit naar de lagere en middelbare graad.
Ik zag kleurrijke lino’s met stoere Sultans, nostalgische boomhutten, verdachte boeventronies, desolate zee-schappen, coole interpretaties van Lucian Freud en Cézanne en een vliegende kameel op zoek naar haar eigen poten.
Wat een vrije en complex loze wereld! Om jaloers op te worden en een voorbeeld voor velen van ons! Een vette proficiat en applaus aan jullie allen!
En dan nu over naar de grote mensenkunst…
Bij deze een opsomming van enkele highlights die me konden bekoren:
- een disruptieve luiaard die me recht in de ogen keek,
- wegdromend behangpapier met zorgvuldig bedrukte en opgeprikte bloemen,
- subtiel bij-elkaar-gebonden wiskundige takkenconstructies,
- intrigerende gips-sculpturen met niet voor de hand liggende materiaalcombinaties,
- spannende grafisch geabstraheerde zes-letter-composities,
- smaakvolle moodboards voor het betere interieur,
- mysterieuze etsen (?) over ballerina’s en dystopische ruimtes,
- houten bobijnen op ijzeren stelten die de binnenplaats bezetten…
Allemaal stuk voor stuk knap werk dat een stevige vermelding verdient maar… helaas mag ik slechts één werk kiezen dat met alle eer gaat lopen.
Vooraleer we overgaan tot de bekendmaking wil ik enkel nog zeggen dat ware kunst voor mij niet gaat over wie de beste, de grootste of de snelste is, maar wel over wie erin slaagt mij te ontroeren, mij bij het nekvel te grijpen, schoonheid te brengen en mij het meest aan het denken zet.
We leven in een zotte, snelle, veeleisende en maakbare wereld waarin ‘genoeg’ niet meer voldoende is.
De documentaire fotografie van Sara Spaepen slaagt erin om de vinger aan de pols van deze gekke wereld te houden. Bovenal doet ze dit op een zeer respectvolle, oprechte en integere manier.
Mijn hart smolt toen ik op de eerste verdieping voor een zwarte muur kwam te staan met foto’s en teksten van een kerel die zichzelf ‘Bushman’ noemt. Een stoere bink maar ook een kwetsbare, tedere, zoekende en verliefde ziel die pendelt tussen garagebox, caravan en zijn demonen. Of moet ik zeggen onze demonen?
Een geslaagde evenwichtsoefening tussen schoonheid en tristesse, tussen een glimlach en een traan.
Redenen genoeg dus om het werk van SARA SPAEPEN te nomineren voor de prijs van de vriendenkring.
Een oprechte proficiat aan Sara en haar ‘Bushman’.
